Onlangs las ik ergens dat één op de vier zwangerschappen eindigt op een miskraam. Het woord “miskraam” op zich is al een woord waar ik zelf nooit aan heb kunnen wennen. Het verlies van een kindje, hoe pril ook, een kindje dat geliefd en gewenst was. Dat kan je toch niet ‘mis-kraam’ noemen…

Veel vrouwen en mannen lopen rond met het verdriet dat dit verlies geeft. Het heeft een grote impact op hun leven, ook als anderen er na verloop van tijd minder of niet meer aan denken.

Het rouwproces dat koppels doormaken kan heel verschillend zijn. Het ene koppel uit het verdriet direct en geeft er ruimte en tijd aan, bij anderen dringt het pas later door. Vrouwen rouwen anders dan mannen, maar sowieso rouwen geen twee mensen hetzelfde. Als er al kinderen in het gezin zijn, kunnen ook zij verdriet hebben. Ook op latere leeftijd kunnen kinderen vragen hebben over broertje(s) of zusje(s) die tijdens de zwangerschap gestorven zijn. Ook grootouders kunnen verdriet hebben.

Het is goed om er over te praten. Goed om te weten dat je verdriet mag hebben ondanks bagatelliserende opmerkingen die er (van medische kant) soms gemaakt worden. Het is vaak ook erg bemoedigend om anderen te zoeken die hetzelfde meegemaakt hebben, die je begrijpen.

De Here God begrijpt het. Het was een leven dat Hij zag van het allereerste begin. We mogen met alle verdriet en vragen bij Hem schuilen.